Vooraleer ik aan de daadwerkelijke creatie van een sculptuur begin, is het eerst een nauwkeurig en goed gedefinieerd idee in mijn geest. De eerste fase is de wens om een ​​onderwerp te behandelen. Daarna komen de symbolen, objecten of andere elementen die ik zal boetseren om dit onderwerp aan te pakken. 

Naarmate het project vordert, verfijnt het technische aspect. Ik visualiseer de sculpturale beperkingen en breng daar een oplossing aan. Als alles mentaal op zijn plaats is, kan het kleiwerk starten. Het komt dus voor dat technisch denken de materie tot het uiterste drijft.

 

De emoties die ik wil uiten leiden mij in mijn werk. De onderwerpen die ik benader zijn die waar ik het gevoeligst op reageer. Mijn creatief proces volgt daarom een ​​zeer instinctieve dynamiek.

 

Eén van de terugkerende elementen van mijn werk is vooral het onzichtbare. Het speelt een belangrijke rol in mijn sculpturen. Het geeft me de mogelijkheid om op te roepen en te suggereren, wat de nodige ruimte schept voor het uiten van emoties. Het is de fundamentele aanvulling van de tastbare delen van de sculptuur.

 

De handen zijn een ander onderdeel die vaak aanwezig zijn in mijn creaties. Ze zijn een belangrijke inspiratiebron omdat ze me in staat stellen om te vertellen wat het lichaam uitdrukt door middel van non-verbale communicatie. Zo roept de weergave van de hand het begin op van een dialoog tussen het behandelde thema en de levenservaringen van personen. Zelf zijnde een zeer tactiele persoon, de hand is het voertuig van emoties en levenservaringen.